Ν. Λυγερός
Η ελληνοαλβανική Συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες μπορεί να μην έγινε αποδεκτή, αλλά ως πλαίσιο ήταν μια καλή κίνηση.
Ακόμα και αν χρειάζεται μια διόρθωση, σημασία έχει ότι υπάρχει.
Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας, διότι τα διαδικαστικά λάθη μπορούν ν’ απαλειφθούν δίχως δυσκολία.
Πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία και αυτή είναι ένα νέο συμμαχικό πεδίο μέσα στην τοπολογική τρύπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα διαμάχης ή προβληματισμού.
Οι Αλβανοί τα τελευταία χρόνια ψάχνουν για συμμάχους, όχι μόνο υπερατλαντικούς (είχαν υποδεχτεί τον Μπους σα βασιλιά όταν ήταν στο ναδίρ της δημοτικότητάς του παγκοσμίως) αλλά και στη γειτονιά. Όταν η Ελλάδα δεσμεύεται να αναπτύξει συγκεκριμένες στρατιωτικές-ναυτικές εγκαταστάσεις των Αλβανώ, αθετεί το λόγο της και αυτό το κάνει η Τουρκία, η οποία ανοίγει και σχολείο κλπ, τότε είναι προφανές ότι και επιρροή στα της Αλβανίας θα αποκτήσει η Τουρκία. Ύστερα απορούμε ποιος επενέβη και το συνταγματικό δικαστήριο της Αλβανίας ακύρωσε τη συμφωνία για τα χωρικά ύδατα. Διαφωνώ σε ένα σημείο με τον κ. Λυγερό, πιστεύω πως ως εκ της δεδομένης διαφοράς δύναμης των δύο χωρών, δεν μπορούν επί ίσοις όροις να πορεύονται. Θα πρέπει η Ελλάδα να πάρει υπό την ασπίδα της την Αλβανία και να πορευτούν μαζί, αυτό θα ήταν πραγματικά win-win situation.
το θέμα είναι ότι η πολιτική και οι πολιτικοί της αλβανίας συμπεριφέρονται καιροσκοπικά χωρίς αίσθηση του βάθους που χρειάζεται η οποια διευθέτηση των ελληνό αλβανικών διαφορων.